Іван Шамякін
15 снежня1990Іван Шамякінзанатаваў у дзённіку:
Учора адбыўся пленум ЦК КПБ. Мяне выбралі членам бюро ЦК.Шышка! Раней быў бы. А цяпер — лішні клопат, лішнія мазалі на задніцы. I адказнасць. Хоць за што адказваць? У тым i бяда, што партыя вызвалілася ад адказнасці за... хлеб, за мяса, за метал, за чаравікі i шкарпэткі. I за культуру. Але калегі мае будуць ківаць: у бюро — пісьменнік, няхай ваюе за мову, за выданні. А з мовай стала горш, чым было ў гады застою — сведчаць тыражы беларускай перыёдыкі, заказы на нашы кнігі, паэзія збірае ледзьве па 500 экземпляраў. Вось тут i жыві! Баюся, адсутнасць паперы загоніць беларускую літаратуру ў магілу.Адно станоўчае: больш інфармацыі з першых рук, без пасрэднікаў, магчымасць глянуць на жыццё рэспублікі з пятага паверха. Калі хопіць сілы на раман аб перабудове, гэта спатрэбіцца — расшырыць панараму. Каб толькі здароўе. А яго мала. Часта перажываю цяжкія дні. Сасуды. Пазаўчора вельмі пагана пачуваўся. Учора лепш. Сёння зноў качае, як на палубе марскога судна. Халадзееш ад думкі, што трэба пасадзіць сябе за працу на тры гады. Раней кожную новую рэч пачынаў з радаснай узбуджанасцю. А цяпер узбуджаюць толькі ўспаміны; у ix акунаешся то як у гарачую, то як у халодную ванну.Цалкам
Быць шафёрам любата, яшчэ лепш – пілотам. А літаратарам?
Быць шафёрам любата, яшчэ лепш – пілотам. А літаратарам?
Як стаць пісьменніцай ці пісьменнікам? Нават калі атрымаецца адвучыцца ў літаратурным інстытуце або скончыць курс па creative writing, куды пасля  дасылаць сваё рэзюмэ? Дзе літаратарам узяць добры, стабільны прыбытак, соцпакет і пуцёўку ў санаторый? Розныя гістарычныя ўмовы давалі розныя адказы на гэтае пытанне, і літаратурнае рамяство то падпарадкоўвалася законам рынку, то цалкам трапляла пад кантроль дзяржавы, а то і спрабавала ўседзець на абодвух крэслах, ці, хутчэй, недзе ў загадкавай прасторы паміж імі. Класічныя «нармальныя» заняткі для пісьменніка, якія і ў працоўную кніжку запісаць не сорамна, – рэдактарская праца, пераклады, настаўніцтва. Але нярэдка здаралася (і ўсё яшчэ здараецца) так, што жыццё робіць нечаканы паварот і апроч пяра або клавіятуры пісьменніцкім рукам даводзіцца брацца за іншыя прылады працы. Мы сабралі для вас некалькі літаратурных біяграфій, якія паказваюць, што ў рэшце рэшт магчыма ўсё.
Лізавета Вундэрвальд
Чытаць артыкул
Асноўныя месцы: Мінск
Смакі габрэйскага Менска
Смакі габрэйскага Менска
У кнізе «Самы цымус. Смакі і водары беларуска-габрэйскай кухні», якая выйшла ў выдевецтве Gutenberg Publisher, Алесь Белы расказвае пра стравы, што аб'ядноўваюць два народы і падае шматлікія рэцэпты, з любоўю праілюстраваныя Юрыем Таўбкіным. Тут і крупнік, і фаршмак, і гефілтэ фіш, і бабка, і дранікі-латкес. Гэта кніга — чарговы доказ таго, што паэзія і кулінарыя непарыўна звязаныя, бо гаворка тут ідзе не толькі і не столькі пра ежу, колькі пра гістарычныя і сямейныя анекдоты, байкі, вершы, песні і ўсё тое, што яднае людзей і разам з кухняй складае нашу культуру. Разам з выдавецтвам Gutenberg Publisher публікуем урыўкі, прысвечаныя Мінску, дзе вы можаце даведацца пра селядцоў, якія былі ўвекавечаны Вінцэнтам Дуніным-Марцінкевічам, а таксама пра салодкае печыва ды горкую гісторыю мінскага паэта Майсея Тэйфа.
Чытаць артыкул