Хачу песняй быць яснаю, звонкаю 

Твайго сэрца, аднак на міг.

Ні прад кім не схіляю паспешна 

Крыху гордай сваёй галавы. 

Атручан хмельным соладам кахання, 

На кліч таёмны йду без дум, пытанняў 

Вітаці светлавокую Лауру. 

І вось ужо ў дзеях, і чынах, 

І справах будзённых, людскіх 

Я ўзрушаным сэрцам няўпынна 

Шукаць хараства не прыціх. 

Ты і я: пралеска ў снах бурану, 

Дрэўца вішні ў ярасным агні, 

Кропля на спіне Левіафана, 

Радуга на крылах навальніц.

Спявай мне, дзяўчынка, пра кветкі, пра гай, 

Пра лепшыя дні, пра вясну...

Я шумлівы чарот, я мяцежны бунтар.

А маглі ж не сустрэцца ніколі, 

Як сцежкі расходзяцца ў полі, 

За страту каго папракнуць.

Карту нашых шляхоў, карту неба 

На далоні чытаю тваёй, 

І нічога мне болей не трэба.

Як запаветнае ў душы нясу 

І шчасце свету, і ўсю бездань болю, 

І матчыну гарачую слязу, 

І ціхі шэпт параненай таполі.

Парушыўшы законы прыцягнення, 

Планетамі сярод другіх планет 

Існуем мы з табой як выключэнне, 

Мая любоў, — як свет і антысвет. 

Я — салдат свайго часу.

Не глядзі на мяне... Маё сэрца так б'ецца, дрыжыць; 

Твае вочы ўва мне запаляюць нязгасны агонь… 

Адна, ізноў адна, як колас той у полі…

Дай мне воч тваіх чад-алкаголь. 

Піць каханьня нязведаны боль… 

Пойдзем, каханачка, двое ў лес у густы, ціхі.

Скажу ішчэ чаго-б хацеў:

З дзявочых вуст пачуць

Хаця-б адзін мой бедны сьпеў,

Ты заходзь, мая любая, смела! 

Пацалункамі вытку “люблю” 

На канве тваіх шчок загарэлых.

Мяне жыццё агнём пацалавала, 

Каб у жыцці я заўжды мог гарэць! 

Ты пакліч мяне, пазаві...

Я тая, што цябе з усіх вятроў чакае.

Сем гадоў я шукаў цябе ў сумятлівым моры жыцця, каб скончыць недапетую песню нашае дзівосна яскравае дружбы.

Сярод блытаніны драбніц, у віры гарачай будзёншчыны, у брудным пыле вугалля, цэменту і вапны, у шаломным грукаце дзён — я буду шукаць яе, свайго дарагога, любага таварыша.

Не схіляюся, ня плачу, не малю 

Пад надрыўны стогн шкляной гітары.

Плачу даніну дзіўнай скрусе,

Калі табе кажу: «Кахаю!»

Захінуты ў ночы тогу, сню лусту-скрыль маладзіка…

Вам пісьмы пісаць не буду — 

Насустрач плёткам і абразам 

Пранесці горда твар прыгожы, 

Затое быць з каханым разам, 

І ў гэтым толькі шчасце, можа.

што аж брыдка ад любові

Маё шчасце недзе заблукала...

Ты прыйдзі ка мне вясною, 

Зацвіці красой са мною, 

Я сёння хацеў напісаць 

І прапусціць праз яго радкі 

Мільёнавольтны ток маёй любові, 

Усе ізалятары ўмоўнасці, 

Усе заштампаваныя рыфмы і рытмы.

Здаецца, ўсё са мной, як некалі, 

Аднога толькі не хапае: 

Ацененых густымі вейкамі 

Тваіх вачэй, што сонцам ззяюць.

Лёс табе даў пекнату чараўнічую, 

дасць ён, напэўна, і шчасце вялікае...

Але ж праўду кажу цяпер: 

Я пазнаў, што бывае каханне.

Абвій-жа мне шыю, варта 

даткнуць маіх цёплых губ. 

Хай будзе, што будзе заўтра — 

Дап’ём наш п’яны багун! 

Не, не зямных я хацела б уцех, 

Радасьцяў дробных празь сьлёзы і сьмех… 

Я… я б раззорыць хацела душу

Я хацеў бы спаткацца з Вамі на вуліцы ў ціхую сінюю ноч.

Я не самотны, я кнігу маю…

Калі гляджу я ў твае вочы, я забываюся на прафсаюз.

Пра сябе скажу, што іншы раз я вельмі абураны ангельскімі імпэрыялістымі, здаецца, горла ім перарэзаў бы, а ў другі раз салодка мару аб прынадах буржуазнага жыцьця.

Я Вас чакаў з вясны да сівізны, 

Як вечны вязень раніцу чакае. 

I Вы прыходзілі парою ў сны, 

Далёкая, як зорка трапяткая. 

Чакаю Вас, абы паверыць цуду, 

Чакаю Вас, пакуль адчай не згас… 

I жыццё, і вясна, і маё захапленне — 

гэта ўсё для цябе, гэта ўсё прад табой...

Мне жыццё — сусветнае свята, 

мне прапоны — большы разгон.

Хто з беларускіх класікаў вам напіша?

Паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца, які на 27 гадоў быў выкраслены з літаратуры. 


Беларусь

Мінск

СССР

БССР

Беларускі паэт, празаік, перакладчык, мовазнаўца і літаратурны крытык.

Уладзімір Дубоўка

1900–1976

Літаратура

1930-я

1920-я

XX стагоддзе

1960-я

Уладзімір Дубоўка: ГУЛАГ і санеты Шэкспіра

Імя Алеся Дудара адносна нядаўна вярнулася да шырокай публікі – у асноўным дзякуючы намаганням даследчыцы Ганны Севярынец. У гэтай лекцыі яна адкрывае малавядомыя дагэтуль бакі асобы і творчасці неўтаймаванага маладнякоўца – паэта, крытыка і перакладчыка.

Беларускі паэт, крытык, перакладчык. Сапраўднае імя – Аляксандр Дайлідовіч.

Алесь Дудар

1904–1937

Беларускі паэт, драматург, перакладчык, класік беларускай літаратуры, адзін з заснавальнікаў новай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. Сапраўднае імя – Іван Луцэвіч.

Янка Купала

1882–1942

Беларускі паэт, празаік, драматург, крытык, публіцыст, перакладчык, педагог, грамадскі дзеяч. Класік беларускай літаратуры, адзін з заснавальнікаў сучаснай беларускай літаратуры і літаратурнай мовы. Сапраўднае імя – Канстанцін Міцкевіч.

Якуб Колас

1882–1956

Аляксандр Пушкін

1799–1837

Алесь Дудар – вяртанне генія?

Даследчыца і пісьменніца Ганна Севярынец распавядае пра легендарную навучальную ўстанову, якую так і не ўдалося знішчыць дарэшты.

Гісторыя

Белпедтэхнікум – alma mater паэтаў 1920‑ых

Ад легендарнага Кіма Хадзеева, які няспынна пісаў, засталося парадаксальна мала тэкстаў. Затое з успамінаў пра яго паўстаюць цэлыя кнігі, ужо не кажучы пра тое, якую ролю ён адыграў як настаўнік некалькіх пакаленняў мінскай інтэлігенцыі. Мы сабралі пяць гісторый пра genius loci нашай сталіцы — быць можа, яго дух яшчэ лётае недзе паміж домікамі Асмалоўкі.

Беларускі філосаф і культуролаг

Кім Хадзееў

1929 - 2001

Міфалогія

Пяць гісторый пра Кіма Хадзеева

Адпраўляемся ў міжзорныя вандраванні ў кампаніі найбольшага рамантыка беларускай літаратуры і яго герояў.

Уладзімір Караткевіч

(1930–1984)

Паэзія

Астраномія з Караткевічам

Два класікі беларускай літаратуры, народныя паэты, альбо два вусатыя дзядзькі з аднолькавымі ініцыяламі? Абодва нарадзіліся ў маляўнічых кутках нашай радзімы, абодва пісалі вершы і паэмы, якія ў школе вучаць на памяць. Паспрабуем усё ж разабрацца, чым яны адрозніваюцца як пісьменнікі  –спасцігнуць тое, чаго не пабачыш на партрэтах, пра што не прачытаеш у біяграфіях.  
