Іван Шамякін
27 красавіка1991Іван Шамякінзаписал в дневнике:
На другі дзень мы выступілі ў пагранічнікаў, парыліся ў ix лазні.Абедалі ў Віскулях, ва ўрадавым комплексе, у глыбіні некранутай пушчы. Безумоўна, не ў той зале, дзе абедаў Брэжнеў, – у гасцініцы для аховы. Але паказаў нам Раманаў усё. Адчувалася, што яму хацелася, каб хтось з нас напісаў пра тое, як адпачывае партыйная эліта, самыя вярхі яе.I ў мяне з'явілася такое жаданне – напісаць пра пушчу. Паляванне напісаць. Але як? Героі хто? Вазьмі гэтых пад любымі прозвішчамі – «зарэжуць на корані». Круціў розныя сюжэты. Але быў у мяне сюжэт, над якім я працаваў ужо, – аб лёсе чалавека, кіраўніка, які меў уласную думку i ні ў вайну, у партызанах, ні ў мірны час не глядзеў начальству ў рот. Іван Антанюк, кіраўнік рэспубліканскага маштабу ў сферы аграрнай, выступіў у абарону... траў. Сучаснай моладзі гэта не зразумець. Але быў час, калі i травы сталі высокай палітыкай, звычайная канюшына, на якой у Беларусі, Польшчы, Літве стагоддзямі трымалася жывёлагадоўля, i добра трымалася.«Кукурузнік» Хрушчоў, «рубаха-парень» i рубака, вырашыў i тут зрабіць пераварот i абвясціў вайну травам. Добра помню, што не толькі спецыялісты, але i мы, пісьменнікі, з самага пачатку лічылі гэта глупствам, дзеці сялян, мы добра ведалі, што такое канюшына. А кукуруза, кіяхі... ix садзілі на Брэстчыне i Гомельшчыне толькі на гародах.Знайшліся людзі, якія выступілі супраць гэтай бяздумнай палітыкі. Але ў чым была бяда рэфарматара Хрушчова? Ён, як i Сталін, не мог цярпець тых, хто думае інакш, не так, як ён, вярхоўны. Розніца была ў тым, істотная, безумоўна, што Сталін такіх садзіў, Хрушчоў адсылаў на пенсію. Побач з ваеннымі з'явіліся i цывільныя, былыя кіраўнікі, пенсіянеры ва ўзросце 45-55 гадоў. I як правіла – не горшыя людзі, тыя, хто ўмее думаць самастойна.Полностью
Быць шафёрам любата, яшчэ лепш – пілотам. А літаратарам?
Быць шафёрам любата, яшчэ лепш – пілотам. А літаратарам?
Як стаць пісьменніцай ці пісьменнікам? Нават калі атрымаецца адвучыцца ў літаратурным інстытуце або скончыць курс па creative writing, куды пасля  дасылаць сваё рэзюмэ? Дзе літаратарам узяць добры, стабільны прыбытак, соцпакет і пуцёўку ў санаторый? Розныя гістарычныя ўмовы давалі розныя адказы на гэтае пытанне, і літаратурнае рамяство то падпарадкоўвалася законам рынку, то цалкам трапляла пад кантроль дзяржавы, а то і спрабавала ўседзець на абодвух крэслах, ці, хутчэй, недзе ў загадкавай прасторы паміж імі. Класічныя «нармальныя» заняткі для пісьменніка, якія і ў працоўную кніжку запісаць не сорамна, – рэдактарская праца, пераклады, настаўніцтва. Але нярэдка здаралася (і ўсё яшчэ здараецца) так, што жыццё робіць нечаканы паварот і апроч пяра або клавіятуры пісьменніцкім рукам даводзіцца брацца за іншыя прылады працы. Мы сабралі для вас некалькі літаратурных біяграфій, якія паказваюць, што ў рэшце рэшт магчыма ўсё.
Лизавета Вундервальд
Читать статью
Основные места: Минск
Смакі габрэйскага Менска
Смакі габрэйскага Менска
У кнізе «Самы цымус. Смакі і водары беларуска-габрэйскай кухні», якая выйшла ў выдевецтве Gutenberg Publisher, Алесь Белы расказвае пра стравы, што аб'ядноўваюць два народы і падае шматлікія рэцэпты, з любоўю праілюстраваныя Юрыем Таўбкіным. Тут і крупнік, і фаршмак, і гефілтэ фіш, і бабка, і дранікі-латкес. Гэта кніга — чарговы доказ таго, што паэзія і кулінарыя непарыўна звязаныя, бо гаворка тут ідзе не толькі і не столькі пра ежу, колькі пра гістарычныя і сямейныя анекдоты, байкі, вершы, песні і ўсё тое, што яднае людзей і разам з кухняй складае нашу культуру. Разам з выдавецтвам Gutenberg Publisher публікуем урыўкі, прысвечаныя Мінску, дзе вы можаце даведацца пра селядцоў, якія былі ўвекавечаны Вінцэнтам Дуніным-Марцінкевічам, а таксама пра салодкае печыва ды горкую гісторыю мінскага паэта Майсея Тэйфа.
Читать статью