6 августа 1982, Иван Шамякин | Wir.by

6 августа 1982

Иван Шамякин

Иван Шамякин

Недзе, здаецца, у 1942 годзе трапіў да мяне ў падначаленне, у гарматны разлік, чалавек гадоў пяцідзесяці, бацька дарослых дзяцей, сыны ваявалі. Камандзірам агнявога ўзвода быў неразумны, па-дурному прыдзірлівы лейтэнант. Я заеўся з ім i вырашыў пісаць рапарт з просьбай паслаць мяне ў франтавую артылерыю. Дык стары доўга ўгаворваў мяне не рабіць гэтага. Усё-такі ў зенітчыкаў не было такіх страт, як на батарэях першага эталона, асабліва ў супрацьтанкавых. Мы — другі эталон. Стары любіў мяне, як сына, i засцерагаў. Цяпер я разумею: ён не быў ні баязліўцам, ні дрэнным патрыётам, у ім жыла адвечная бацькоўская мудрасць: дзе можна, зберагчы дзяцей. Мудрасці такой не заўсёды хапала ў некаторых вялікіх i малых военачальнікаў: часам страты былі неапраўданыя, не па маштабу тактычных поспехаў. Напрыклад, дагэтуль не магу зразумець, навошта было штурмаваць акружаны Кёнігсберг так, як мы яго штурмавалі, у той час, калі армія падступала да Берліна?

Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Мінск (або ўсё ж такі Менск?) — горад з дваістай, няўлоўнай сутнасцю, бо яго аблічча пастаянна змяняецца: яго руйнавалі, перабудоўвалі, перадавалі з рук у рукі, ён гаварыў на самых розных мовах. Чалавек з ХІХ стагоддзя, апынуўшыся тут і цяпер, з цяжкасцю пазнаў бы Мінск, а нашы сучаснікі згубіліся б у горадзе канца ХІХ стагоддзя. У гэтым артыкуле паспрабуем перанесціся ў часе ды ўявіць сабе карціну дарэвалюцыйнага губернскага горада Менска з дапамогай самага моцнага каталізатара ўспамінаў — пахаў.
Кацярына Парыжаская
Читать статью