15 мая 1982, Владимир Короткевич | Wir.by

15 мая 1982

Владимир Короткевич

Владимир Короткевич

Апоўдні восем градусаў. Над тэлеантэнамі амаль нерухома стаяць многія аблокі, і блакіт між іх халодны, не грэе душу, а самі аблокі спадыспаду шэрыя. Аж грэх бярэ, столькі не быў. Вазьму зараз машыну і, узяўшы цётку Ніну, што прыехала пагасціць да цёткі Жэні, паеду з ёй на могілкі. А ц[ётка] Жэня ехаць ужо не можа, бо я ёй павязу «Сямейную хроніку» і «Багрова-ўнука» Аксакава. Дарэчы, улюбёная кніга дзядулі, які і сам быў рыбак з рыбакоў і «ружейный охотник» з «ружейных охотников». Хай чытае. І яна, мабыць, яе не перачытвала год пяцьдзесят.

Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Мінск (або ўсё ж такі Менск?) — горад з дваістай, няўлоўнай сутнасцю, бо яго аблічча пастаянна змяняецца: яго руйнавалі, перабудоўвалі, перадавалі з рук у рукі, ён гаварыў на самых розных мовах. Чалавек з ХІХ стагоддзя, апынуўшыся тут і цяпер, з цяжкасцю пазнаў бы Мінск, а нашы сучаснікі згубіліся б у горадзе канца ХІХ стагоддзя. У гэтым артыкуле паспрабуем перанесціся ў часе ды ўявіць сабе карціну дарэвалюцыйнага губернскага горада Менска з дапамогай самага моцнага каталізатара ўспамінаў — пахаў.
Кацярына Парыжаская
Читать статью