Максім Багдановіч — паэт пазачасавы, пазапрасторавы і вечна малады. Перад вамі мультфільм, дзе ажываюць ягоныя вершы ў прасторах ад Старажытнага Егіпта да сучаснага Мінска.
Мультфільм намаляваны Андрусём Такідангам па вершах Максіма Багдановіча. 

Belarus

Minsk

Vilnius

Maksim Bahdanovič

1891–1917

Literature

Mythology

Poetry

Earlier

Nasha Niva

Today

Да зор! Мультфільм пра Максіма Багдановіча

Чаму ў тыдні менавіта сем дзён? Які з іх для кірмашу, які для адпачынку, а які для прання? Што значыць «нос сямі» і які дзень кульгае?

Пра дзень Перуна, дзень Венеры, дзень Марыі і дзень Одзіна распавядае Антон Сомін.

Linguistics

Знята пры тэхнічнай падтрымцы партала Ethno.by

Сёння мы пагутарым пра назвы дзён тыдня ў мовах свету. Здаецца, што можна цікавага знайсці ў словах, якіх толькі сем у кожнай мове? Але паспрабуем.

Пачнем вось з чаго: чаму менавіта сем? Гісторыя сямідзённага тыдня вельмі доўгая, і паходзіць ён ці то ад Месапатаміі, ці то ад старажытных габрэяў. Сямідзённы тыдзень мы знаходзім у розных народаў, нават тых, якія не кантактавалі адзін з адным. 

Месячны цыкл ад маладзіка да маладзіка складае дваццаць восем дзён, а дваццаць восем дзён можна проста падзяліць на чатыры перыяды па сем дзён. Таму шмат якія народы рабілі сямідзённы тыдзень. Гэта быў не адзіны варыянт: напрыклад, нам вядома, што ў рымлянаў былі васьмідзённыя гандлёвыя тыдні. Ці, напрыклад, у СССР у 30-я гады спрабавалі зрабіць пяцідзённы працоўны тыдзень — для таго, каб заводы і фабрыкі працавалі без перапынку.

Ёсць мовы, у якіх колькасць дзён тыдня адлюстроўваецца нават у самім слове. Напрыклад, у паўднёваславянскіх мовах слова 

. У балгарскай, у македонскай, нават у старажытнарускай было менавіта так. Зразумела, што гэта паходзіць ад слова «сем». У нашым слове 

тыдзень», якое захоўваецца ў заходнеславянскіх і ўсходнеславянскіх (акрамя рускай) мовах, лёгка пабачыць корань «дзень». Што значыць «ты», мы можам зразумець, калі паглядзім, напрыклад, на польскую мову, дзе родны склон слова «тыдзень» будзе не «тыдня», а «тыгодня». У гэтым лёгка пазнаецца ўказальны займеннік «той» ці «гэты». Адзінае выключэнне — гэта руская мова, дзе слова «тыдзень» гучыць як 

. Ва ўсіх іншых славянскіх мовах 

 — гэта менавіта сёмы, непрацоўны дзень тыдня. Чаму ён так завецца? Здаецца, што гэта зразумела: гэта дзень, калі мы не працуем, «ничего не делаем», і ў рускай мове гэтае «нічога не робім» перайшло з аднаго дня на ўсе сем.

Калі мы вернемся да беларускага тыдня і паглядзім на нашыя назвы дзён, то пабачым, што іх можна падзяліць на тры групы. Першая група — гэта 

, дзень, які атрымаў сваю назву зыходзячы з таго, што ў гэты дзень робяць. Слова 

 таксама належыць да гэтай групы.

Другая група — гэта словы 

, то бок назвы, у якіх ёсць нумар. Трэцяя група — гэта 

, дні, якія маюць назвы, зыходзячы з парадку адносна іншых дзён у тыдні.

Паглядзім на назвы дзён тыдня ў розных мовах свету. Пачнём з нумарнога тыпу, то бок тых моў, дзе назвы дзён паходзяць ад нумароў. Такіх моў шмат. Гэта літоўская і партугальская, шматлікія цюркскія мовы — турэцкая ці казахская, — арабская і персідская, некаторыя мовы Азіі, кшталту кітайскай і в’етнамскай. У некаторых з гэтых моў усе дні маюць назвы, якія паходзяць ад нумароў, у некаторых большая частка. Напрыклад, у літоўскай мове ўсе сем дзён паходзяць ад нумароў:

Так выглядае і партугальская мова, у якой мы можам пабачыць:

. То-бок партугальцы — такія вясёлыя людзі, у якіх ёсць другі дзень кірмашу, трэці, чацвёрты і гэтак далей.

Другі тып — гэта парадкавы тып, і ў славянскіх мовах да гэтага тыпу належаць словы 

. Серада, зразумела, гэта сярэдні дзень тыдня. Але ўзнікае пытанне: калі ў тыдні сем дзён, тады сярэдні дзень мусіць быць чацвёртым. Можна адказаць так: магчыма, мы пачыналі лічыць ад нядзелі, тады серада апынецца якраз чацвёртым днём. Але мы бачым, што серада ідзе пасля аўторка, які другі, то бок «второй», а пасля серады ідзе чацвер, які чацвёрты. Не атрымліваецца. Адказ на гэтае пытанне такі: калі мы паглядзім на слова «панядзелак», мы ўбачым у ім прыстаўку «па», якая мае значэнне «пасля». І гэта — дзень першы, які ідзе пасля нядзелі. Тады «аўторак» будзе «другі дзень пасля нядзелі», а не «другі дзень тыдня», і тады серада атрымліваецца чацвёртым днём, сярэднім днём тыдня. У ісландскай мове ёсць слова 

 — «дзень». Усё разам, адпаведна, гэта значыць «сярэдні дзень тыдня». Такое ж слова ёсць і ў тасканскім дыялекце італьянскай мовы.

Шмат якія мовы маюць азначэнне пачатку тыдня. Напрыклад, у венгерскай мове ёсць слова, якое значыць 

, ці, напрыклад, у адыгейскай мове ёсць слова, якое літаральна значыць 

Трэці тып — гэта функцыянальныя назвы, калі мы называем дзень, зыходзячы з таго, што робяць у гэты дзень. У славянскім тыдні гэта «нядзеля», дзень, у які мы нічога не робім, і 

 у старажытнагабрэйскай мове паходзіць ад дзеяслова, які мае значэнне «адпачываць». У іншых мовах мы можам знайсці іншыя функцыі дзён. Напрыклад, у скандынаўскіх мовах слова «субота» (па-шведску — 

) паходзіць ад кораня са значэннем 

, то-бок гэта дзень для прання. У венгерскай мове мы можам знайсці канец тыдня, слова «vasárnap». Слова «vasár» нам можа быць знаёма, бо значыць «базар». То-бок гэта базарны дзень. Тое ж самае ёсць у некаторых дыялектах італьянскай мовы, дзе «дзень гандлю» або «дзень кірмашу» можа абазначаць аўторак ці сераду ў залежнасці ад таго, у які дзень у сярэднявеччы ў гэтым рэгіёне праходзіў кірмаш. Пятніца амаль ва ўсіх мусульманскіх мовах завецца запазычаннем з арабскай мовы, «الجمعة‬», што значыць «аб’ядноўвацца, збірацца разам», то-бок збірацца разам для сумеснай малітвы. Гэтае слова запазычана і ў цюркскіх мовах, і ў персідскай. Яшчэ адзін характэрны сюжэт — гэта пятніца як «прыгатаванне да шабату», то бок да канца тыдня. У армянскай мове пятніца завецца «ուրբաթ», што і значыць «прыгатаванне», ці, напрыклад, у грэчаскай мове пятніца завецца «пαρασκευή», што таксама значыць «прыгатаванне». У адыгейскай мове, на якой размаўляюць мусульмане Каўказа, ёсць серада і пятніца, «бэрэскэжъый» і «бэрэскэшху» адпаведна, прычым «жъый» — гэта памяншальны суфікс, «шху» — гэта павелічальны суфікс, а «бэрэскэ» — гэта запазычанне грэчаскага «пαρασκευή».

Бывае так, што назва дня паходзіць не ад функцыі, а ад характарыстыкі. Напрыклад, у латышскай мове нядзеля — «svētdiena», «святы дзень» ці «дзень свята». Ці, напрыклад, у санскрыце субота лічылася нешчаслівым днём, таму субота звалася «शनिवासर» — «кульгавы дзень».

Апошняя група — назвы рэлігійнага паходжання. Іх мы можам пабачыць, напрыклад, у рускай мове: слова 

 паходзіць ад хрысціянскай традыцыі. У заходнееўрапейскіх мовах назвы дзён паходзяць ад імёнаў паганскіх багоў ці назваў планет. Напрыклад, у англійскай мове нядзеля і панядзелак завуцца «Sunday» і «Monday», то-бок «дзень сонца» і «дзень месяца», а далей мы бачым назвы, вытворныя ад імёнаў розных багоў. Цікава, што паходзіць гэтая сістэма ад рымлянаў, але калі яе запазычылі германцы, яны замянілі багоў рымскага пантэону на сваіх, зыходзячы з таго, якую функцыю выконваў той ці іншы бог. Напрыклад, «Martedi» па-італьянску — гэта 

, аўторак. У англійскай гэта «Tuesday», 

, які, як і Марс, быў богам вайны. Цікава, што ў некаторых дыялектах нямецкай мовы ў Аўстрыі сустракаецца назва аўторка, якая паходзіць ад Арэса, грэчаскага бога вайны. Серада ў італьянскай мове — «Mercoledi», 

, які адказваў за гандаль. Але ў германскіх мовах серада, «Wednesday», — гэта 

, галоўнага бога. Атрымалася так таму, што чацвер, «Giovedi», у італьянскай мове — 

, галоўнага бога, функцыя якога — адказваць за гром і маланкі. Але ў германцаў функцыю бога маланак і грому выконваў не Одзін, галоўны бог, а Тор, імя якога мы і бачым у назве «Thursday» — чацвер у англійскай мове. Цікава, што ў палабскай мове, мёртвай славянскай мове, мы бачым назву «Perundan», 

. У шматлікіх мовах Еўропы чацвер — гэта дзень грому і маланак. Цяпер зразумела, чаму некаторыя лінгвісты тлумачаць такім чынам паходжанне прымаўкі «пасля дожджыку ў чацвер».

Адзіны жаночы дзень — гэта 

, пятніца ў італьянскай («Venerdì») і іншых раманскіх мовах («Vendredi», фр.). У англійскай мове гэта «Friday», 

, жаночай багіні ў германскім пантэоне. Таксама ў англійскай мове захаваўся дзень Сатурна, «Saturday». У раманскіх мовах нядзеля перастала быць днём сонца, зараз гэта дзень Госпада. То-бок пяць дзён мы жывём па паганскім календары, а сёмы дзень — хрысціянскі. Па-адыгейску нядзеля будзе «Тхьаумаф», дзе «тхьау» — гэта «бог», а «маф» — гэта «дзень». Чаму ў мусульман нядзеля — гэта дзень бога? Таму што да XVI ст. адыгейцы былі хрысціянамі, і гэта захоўваецца ў назве. У кабардзінскай і асецінскай мовах назва пятніцы паходзіць ад імені «Марыя»: «мэрем» і «майрамбон». Яшчэ адзін досыць часты сюжэт — гэта пост, таму што ў хрысціянстве ёсць серада і пятніца, дні посту. Напрыклад, у сучаснай ірландскай мове серада — гэта «дзень першага посту», пятніца — гэта проста «дзень посту», а чацвер — «дзень паміж постамі».

Такім чынам, мы бачым, што ў невялічкіх сяміслоўных спісах, якія мы можам параўнаць у розных мовах, мы можам знайсці, па-першае, досыць цікавыя сістэмы, па-другое, там захоўваюцца розныя сляды гісторыі, культуры і традыцый носьбітаў гэтых моў. У гэтых кароткіх спісах з сямі слоў захоўваецца гісторыя некалькіх тысяч год развіцця розных народаў.

Дні тыдня ў мовах свету

Што агульнага паміж нашымі прапрадзядулямі ды хатнікам, якое дачыненне мае цяжарнасць да столі, чаму на Дзяды выганялі з лазні і як гэта ўсё тычыцца душ беларусаў.


Збольшага беларусы лічылі, што душы продкаў (іх называлі 

) пасля смерці застаюцца жыць у межах хаты. Размясціцца ўсе гэтыя прывіды маглі ў некалькіх месцах.

ў беларусаў была сакральным цэнтрам хаты і ўвасабляла культ агню. Добрая печ азначала дабрабыт. Кафляная печ лічылася асаблівым шыкам: такая не толькі прыгажэй выглядае, але і даўжэй трымае цяпло.

Лічылася, што родзічы пасля смерці апякуюцца домам. Таму не дзіўна, што дзядам пад іх бесцялеснае існаванне аддавалі ў хаце такія значныя месцы, як 

 (адтуліна пад печкай, дзе найбольш цёпла) або 

 – гэта самая галоўная частка печкі. Апроч іншага, ён называўся 

, што таксама падкрэслівае сувязь слупа з культам памерлых (часам яго нават знешне рабілі падобным да чалавека). Логіка была досыць простай: хатай і гаспадаркай апякуюцца душы продкаў, пячны слуп – гэта цэнтральны слуп дома, галоўнае апірышча хаты. Значыцца, тут, 

, і павінен жыць хатні бог-продак. У такім выпадку ён падтрымлівае дом як у пераносным значэнні – дапамагае ў гаспадарцы, так і ў літаральным – трымае на сабе галоўны слуп будынка.

Паколькі ў адной хаце маглі жыць досыць доўга (100, 200, 300 гадоў), а ўсіх памерлых прапрапрадзядуль і прапрапрабабуль не запомніш, то на змену богу-продку прыходзіць 

дамавік, гаспадар і падпечнік

. Яго ўяўлялі як барадатага сівога дзядка. Як відаць з апошняга імені, дамавік мог жыць 

у запечным куце, у падпеччы

Апроч жытла, хатні дзядок атрымліваў у спадчыну і працу бога-продка – дапамагаў у гаспадарцы.

. Мёртвыя продкі і тут клапаціліся пра жывых нашчадкаў. Так, калі ў хаце нараджала жанчына, то знахарка, якая прымала роды, стукала доўгай мятлой у столь, каб духі дапамаглі парадзісе.

Паколькі праз дзверы ўваходзілі ў дом, да цёплай печы, і выходзілі ў патэнцыйна варожы свет, то 

 у найбольшай ступені сімвалізаваў сабой мяжу паміж жыццём і смерцю.

Беларусы верылі, што праз вокны і дзверы ўваходзіць і выходзіць душа. Пад парогам нават хавалі дзяцей-нябожчыкаў. Калі з хаты выносілі труну, то тройчы лёгка стукалі ёй аб парог – каб вытрасці душу.

Раней уваход у хату спецыяльна рабілі ніжэйшым за чалавечы рост, каб кожны, хто пераступаў парог, не забываў пакланіцца продкам. Пры гэтым на сам парог наступаць было нельга.

«Людзі, дзе нарадзіліся і ўскормлены, да таго месца вялікую ласку маюць». Можна меркаваць, што падобным чынам ва ўяўленні беларусаў паводзілі сябе і душы нябожчыкаў: дзе пахаваныя, тое месца і любяць найбольш. Як людзі пры жыцці жылі ў вёсках і сёлах, так іх душы пасля смерці збіраліся 

 і стваралі там паселішчы.

 Аднак не ўсе духі жылі ў паселішчы мёртвых. Былі таксама і 

чарадзеяў, нехрышчоных дзяцей 

якія не маглі трапіць у іншасвет і ператвараліся ў русалак, ваўкалакаў і іншых нячысцікаў «ніжэйшага рангу». Каб адагнаць гэтых прывідаў, нанач хрысцілі вокны.

Больш за непрытомнікаў асцерагаліся беларускага палтэргейста – «

. Калі «свой» дамавік дапамагаў гаспадарам дому, то гэты чужынец толькі шкодзіў, за што нават атрымаў мянушку 

. Каб прагнаць такога госця, ужывалі вербальную магію – замовы і заклінанні.

Да прыходу хрысціянскай традыцыі з падзяленнем іншасвету на пекла і рай, паводле ўяўленняў беларусаў, душы траплялі ў вырай. Аднак і пазней хрысціянская традыцыя не перашкодзіла душам продкаў прыходзіць у госці да нашчадкаў.

Такое наведванне адбываецца на 

. Гэтае свята мае шмат назваў і адзначаецца ў розны час. Звычайна гасцяванне духаў прыпадае на пачатак лістапада, калі зямля ўмоўна памірае.

На Дзяды наводзілі парадак на могілках, у хатах і на двары. Перш чым сустракаць бесцялесных гасцей, беларусы мыліся ў лазні. Пры гэтым у лазні пакідалі крыху вады і венік для дзядоў. Калі нехта заседжваўся, яго падганялі, каб і продкам даў памыцца.

Галоўным момантам свята была ежа – памінальная вячэра. Перад яе пачаткам гаспадар клікаў продкаў на вячэру, адчыняючы вокны і дзверы. Колькасць страў і спіртнога была рознай. Аднак колькі б ні елі-пілі, абавязкова накладалі і налівалі для продкаў. Пра іх жа збольшага і размаўлялі.