Вулічнае мастацтва як такое пачалося менавіта з графіці, аднак блытаць іх не варта. Вулічнае мастацтва можа існаваць у выглядзе, напрыклад, перформанса. Графіці – асобны від стрыт-арту. Гэта тыя мудрагелістыя пісьмёны, якія вы бачыце на дамах.
Пачалося ўcё з таго, што бандыцкія вулічныя групоўкі ў буйных амерыканскіх гарадах, такіх як Чыкага, Філадэльфія, Нью-Ёрк, Бостан, пачалі крывавую барацьбу за будынкі. На захопленых дамах ставілі тэг – назву сваёй групоўкі. Калі іншая групоўка хацела гэты будынак адабраць, то павінна была зафарбаваць гэты тэг і напіcаць свой.
Расійская мастацтвазнаўца Ірына Антонава, прэзідэнт Дзяржаўнага музея выяўленчага мастацтва імя А. С. Пушкіна, вывела такую формулу: мастацтва – гэта калі ў прадмеце, які стварае челавек, злучаюцца этычны і эстэтычны пачаткі.
І ў пэўны момант з графіці адбылося акурат гэта: надпісы сталі больш складанымі, вулічныя мастакі сталі задумвацца не толькі пра тое, што яны малююць, але і як яны гэта робяць. Мастацтва – гэта ніколі не «што», гэта заўжды «як». Нешта дадаць, зрабіць гэта цікавым для самога сябе – гэта эстэтычны пачатак. А этычны пачатак складаецца ў тым, што мастацтва стала забіраць людзей з крымінальнага асяроддзя. Калі займаешся мастацтвам, вынаходніцтвам карціны, шрыфта, ты ўжо менш прагнеш крыві.