Радыё перадало аб прысуджэнні мне Сталінскай прэміі за зборнік вершаў «Каб ведалі». Хаджу пад уражаннем гэтай неспадзяванай узнагароды, бо ніхто ў нас на яе мяне не вылучаў, і нават яшчэ няма гэтага зборніка ні на беларускай, ні на рускай мове. Толькі паасобныя цыклы вершаў з яго друкаваліся ў часопісе «Беларусь».

Прынеслі віншавальныя тэлеграмы ад Твардоўскага, Куляшова, Осіна, Зарыцкага... Няспынныя тэлефонныя званкі.

Прачытаў пачатак сваёй новай паэмы і забракаваў. Паслаў пісьмо дамоў, ды, відаць, трэба будзе пад’ехаць у сваю Пількаўшчыну і ўгаварыць, каб там нашы не ўпіраліся ўступаць у калгас, бо ўжо званілі мне з абкома, што дзядзька Максіма Танка сарваў сход, на якім нашы хутаране аб’явілі аб сваёй гатоўнасці пайсці ў калгас, калі ў яго пойдуць дзядзька Фадзей і мой бацька. А сход, здаецца, праводзіў адзін з адказных работнікаў Маладзечанскага абкома Л. Г. Кляцкоў. Відаць, дома не ўяўляюць, чым усё гэта можа закончыцца.