Працаваў да 3-х гадзін ночы. Сёння апоўдзень +10. Але на небе патроху накіпаюць нават не аблочкі, а хмаркі. Чорт ведае што, з розуму натура з’ехала. А тут яшчэ ў доме рамонт, фарбуюць вокны. Хай яго! Пайду да цёткі, бо і гэты дзень прапаў усё адно, і хай на яго грэц.

Гаварылі з ёй, успаміналі мінулае. Колькі адыходзіць са старымі (а яны і самі пад канец жыцця не ўсё помняць), а моладзь хоць бы спытала ў іх: «Скажи-ка, дядя?» Ім ёсць справа толькі да трантаў. Ні да чаго больш. Ну, яшчэ дыскатэкі з кашэчым выццём. Ідзе і памірае эпоха. Не тая, пра якую б’юць у хлуслівыя барабаны, а памірае наша праўдзівая Прыватная гісторыя. Ідзе, бедная, на сметнік у мільёнаў разам з іхнімі смехам і слязьмі. І ў гэтым сэнс пісьменніка. Ён не толькі за Цэзараў гаворыць, ён – дрэнна ці добра – гаворыць за ўсіх радавых, прыватных рымлян, якія самі пра сябе нічога не маглі сказаць і так і паміралі нямыя. За іх сказаў Катул, за моладзь пачатку стагоддзя – Багдановіч, за «крэсы» – Танк, за эпоху адлігі – мілы Панчанка. За сучасныя пакаленні… не было яшчэ такога і няма, на жаль. Але і то яны гаварылі за людзей крыху вышэй сярэдняга. А пра продкаў майго дзеда, і братоў ягоных, і іхніх сяброў, і пра… Ніхто не сказаў пра іх. А я, спахапіўшыся позна (мне на продкаў было пляваць з іншай прычыны), ведаючы, што ў дакументах знайду палову, чвэрць праўды – выпытваю апошніх з жаднасцю і баюся, бачачы, як хвалююцца, што вось-вось не даскажуць, памруць.

Ехаў ад яе. Сонца. На вербах над Свіслаччу няўлоўны жоўта-зялёны налёт.