5 жніўня 1982, Уладзімір Караткевіч | Wir.by

5 жніўня 1982

Уладзімір Караткевіч

Уладзімір Караткевіч

Апоўдні 19℃. Зноў хмаркі, што бягуць недзе ад поўначы. У прарывах сонца. Працую.

Розніца між каталіцызмам і беларускай аўтакефаліяй была б у тым, што «казаць казань» гэта і было б проста «гаварыць казань», заклікаць да думак і пачуццяў, да сэрца чалавека, які слухае. Тут няма нават філалагічнага значэння польскага слова «казаць» (kazac), якое мае беларускае значэнне толькі ў другім, менш важным, сэнсе, а перш за ўсё азначае «наказаць, загадаць, распарадзіцца, прымусіць». Усе словы з адценнем гвалту, гэтак чужога нашаму характару, які проста «кажа», «пераконвае», а аніяк не «распараджаецца» і не «прымушае».

Ездзілі з Васем, Надзяй і Ленай па Слуцкай шашы за вёску Ячанкі. Глухі лес. Маліна і ажына. Едучы дамоў, сталі над ручаінай. Прысмерак, шапкі хмызоў і забыты хор цвыркуноў.

Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Мінск (або ўсё ж такі Менск?) — горад з дваістай, няўлоўнай сутнасцю, бо яго аблічча пастаянна змяняецца: яго руйнавалі, перабудоўвалі, перадавалі з рук у рукі, ён гаварыў на самых розных мовах. Чалавек з ХІХ стагоддзя, апынуўшыся тут і цяпер, з цяжкасцю пазнаў бы Мінск, а нашы сучаснікі згубіліся б у горадзе канца ХІХ стагоддзя. У гэтым артыкуле паспрабуем перанесціся ў часе ды ўявіць сабе карціну дарэвалюцыйнага губернскага горада Менска з дапамогай самага моцнага каталізатара ўспамінаў — пахаў.
Кацярына Парыжаская
Чытаць артыкул