Што мы не ведалі пра Максіма Багдановіча
Вершы Максіма Багдановіча, якія гучаць у відэа
***
Мая гаспадыня,
Таццяна Р-на!
У адным музеі я бачыў
Над японскаю вазаю надпіс:
“Просяць рукамі не датыркацца”.
Тое ж скажу і аб каханні,
Бо гэта – задушэўная справа,
А чалавецкай душы таксама
Няхораша мацаць рукамі.
Далікатныя людзі самі ведаюць гэта,
А недалікатным аб гэтым напамінаюць.
***
Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асляпіла вочы.
Ды што мне цемень вечнай ночы,
Калісь глядзеў на сонца я.
Няхай усе з мяне рагочуць.
Адповедзь вось для іх мая:
Калісь глядзеў на сонца я,
Мне сонца асляпіла вочы.
***
На солнце загляделся я,
И солнце очи ослепило.
Затем, что сердце свет любило,
На солнце загляделся я.
Наощупь я пошёл, но была
Не в стыд мне слепота моя:
На солнце загляделся я,
И солнце очи ослепило.
***
Забудется многое, Клава,
Но буду я помнить всегда.
Как в сердце шипела отрава
Любви, и тоски, и стыда.
Тебя в тёмно-синем платочке
И песню, что пела мне ты:
Прошли золотые денёчки.
Осталися только мечты.
***
(пераклад з рускай Андрэя Хадановіча)
Забудзецца многае, Клава,
Ды памяць забыцца не дасць,
Што ў сэрцы кіпелі, як лава,
Сумота і сорам, і страсць!
Як ты ў цёмна-сіняй хусціне
Спявала… і доўжыцца спеў:
Пакінула ўсё, не пакіне —
Мой сон, што дасніць не паспеў.
***
Больш за ўсё на свеце жадаю я,
Каб у мяне быў свой дзіцёнак -
Маленькая дачушка — немаўляшка,
Аня Максімаўна,
Такая прыгожанькая,
Цёпленькая, мокранькая,
3 чорнымі валосікамі і броўкамі,
3 цёмна-карымі вочкамі,
А ручкі, як перацягнутыя ніткамі.
Зусім такая, як Вы,
Калі Вы былі маленькай дзяўчынкай.