Цяжка развітвацца з Балаклавай, якую так люблю. Гэтыя горы, дзе мне перашкаджалі вецер і сонца, але дзе, нягледзячы ні на што, адчуваў сябе добра, такім бадзёрым, такім чыстым. Гэтае мора пад маімі нагамі, якое адвечна, як мне здавалася, таямніча пра нешта апавядала, яно дзень і ноч, столькі тысяч гадоў не супакойваецца. Бывайце і вы здаровы, мае арлы, ганарыстыя арлы, якія высока, удалечыні ад людзей, ведаеце толькі хмары. Пакідаю цябе, дзікая краіна, але твой вобраз панясу з сабой у душы. А 8-й ужо сядзеў у мальпосце [84] і ехаў на Алупку. Хутка дабраўся да Байдарскіх Брамаў [85]. Які ж тут нас чакаў краявід! Мы ў хмарах, а дакладней - над хмарамі. Вецер гнаў іх ва ўсе бакі, і праз іх прасвечвалася цудоўная панарама Гэта зрабіла на мяне такое ўражанне, так усё хацеў схапіць, што за гадзіну зрабіў чатыры малыя эскізы, але задаволены толькі адным. Далей таксама паўставалі прыгожыя і дзікія матывы. Усё трымаю ў галаве, ды ці перадам так, як бачу?.. Пасля 5-й выйшаў над Алупкай і пасля доўгага пошуку і доўгага безвыніковага гандлю наняў за 20 руб. пакой у Зале-Джэбара Пакой ані не адпавядае кошту, але выгляд на мора вельмі прыстойны, ды побач з паркам.