30 April 1982, Uładzimir Karatkievič | Wir.by

30 April 1982

Uładzimir Karatkievič

Uładzimir Karatkievič

Цёпла, сонечна, страшна хочацца ў лес або хаця на вуліцу. Што за няшчасны лёс. Усю восень, усю зіму працуеш, а ўвесну навальвае працы зусім неўпрадых. Не бачыш кожны раз, як цвіце арэшнік. І менавіта тады кожнаму да цябе справа (усе падцягваюць канцы перад летам); кожны вые: «Ты ведаеш, памажы». А архівы і бібліятэкі нашто? А даведнікі? Не, там цяжка. І выглядай ім, што Сікст «Сіксцінскай мадонны», афінянін, быў страчаны пры імператару Валерыю і г. д. А то раптам (жонка Данілы Міцкевіча) серыя пытанняў, ды з такіх розных галін! Ну, думаю, вырашаюць нейкае дужа складанае навуковае пытанне. Не, вырашалі дужа складаныы красворд. Звярталіся па дапамогу да ўсязнайкі. А, каб ім! Я Данілу да-аў-такі заўвагу. Але дзень усё адно сапсуты. А то пытанні Люські: чаму ў таго ж Сікста шэсць пальцаў? Я – і, па-мойму, ніхто – гэтага не заўважаў, а лезеш правяраць.

Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Мінск (або ўсё ж такі Менск?) — горад з дваістай, няўлоўнай сутнасцю, бо яго аблічча пастаянна змяняецца: яго руйнавалі, перабудоўвалі, перадавалі з рук у рукі, ён гаварыў на самых розных мовах. Чалавек з ХІХ стагоддзя, апынуўшыся тут і цяпер, з цяжкасцю пазнаў бы Мінск, а нашы сучаснікі згубіліся б у горадзе канца ХІХ стагоддзя. У гэтым артыкуле паспрабуем перанесціся ў часе ды ўявіць сабе карціну дарэвалюцыйнага губернскага горада Менска з дапамогай самага моцнага каталізатара ўспамінаў — пахаў.
Кацярына Парыжаская
Read the article