Хто і пра што здымаў кіно ў Беларусі? Гісторыя ад першых карцін маладой краіны да нашых часоў. Частка першая: 1926–1945 гады.


Зараджэнне: Прастытутка і Свінапас 

Глядзім, што адбываецца з беларускім кіно пасля вайны. Першы каляровы фільм, «‎Паўлінка»‎ па-руску і хто ўсё ж такі смяецца апошнім.

Партызаны. Паравозы. Рабінзоны

Упарты Колас, экранізацыі Быкава і Караткевіч, які грае татарына ва ўласным фільме.

Эпоха экранізацый

Пра тое, як эпоха застою паўплывала на экранізацыі твораў Купалы і Быкава, і пры чым тут Заходні Берлін

Канец прыўкраснай эпохі

Працягваем сачыць за беларускім кіно і за яго сувязямі з літаратурай. Мінскае падполле, самы спусташальны фільм пра зло і першы савецкі містычны трылер. 

Канец сямідзясятых

Экранізацыя знакамітага рамана-эпапеі альбо 15 гадзін пра людзей і балота

Палеская хроніка

Дэкаданс васьмідзясятых, кіно на беларускай мове і яшчэ адна спроба экранізаваць Караткевіча

Перабудова

Апошняя частка цыкла: распавядаем пра два спрэчныя фільмы на забароненыя раней тэмы

Дзевяностыя

Беларускае кіно

Беларусь

БССР

Народны пісьменнік Беларусі (1972), аўтар  палескага эпасу (і вычарпальнай метафары беларускасці) «Людзі на балоце».

Іван Мележ

1921–1976

Кіно

XX стагоддзе

У 1980-я Віктар Тураў вырашыў здзейсніць тое, з чым не даў рады Уладзімір Корш-Саблін: як мага дакладней экранізаваць беларускі раман-эпапею. Так нарадзіўся шматсерыйны фільм паводле «Палескай хронікі» Івана Мележа. Мележ, паводле меркавання Васіля Быкава, «даў літаратуры твор такой глыбіні і такога эпічнага размаху, менавіта якога не хапага ў нашай нацыянальнай культуры». Значнасць рамана для беларускай літаратуры, глыбіня прапрацоўкі персанажаў абумовілі працягласць пераносу твора на экран: увасабленню задумы было прысвечана больш за шэсць гадоў:

Гэта значыць, што здымачнай групе даводзілася выпускаць амаль па два фільмы штогод, што сведчыць пра каласальную працу кінатворцаў. Тураў аднойчы прызнаўся, што «піетэт перад раманам там-сям абярнуўся супраць нас жа», маючы на ўвазе цяжкасць пастаўленай задачы: неабходна было ўкласці багатую на падзеі і тэмы першую частку «Палескай хронікі» ў мізэрны для яе метраж. Аднак здымачная група дала рады з гэтай няпростай задачай: кінаверсія атрымалася прывабнай для гледача.

Экранізацыя мележаўскага твора стала прыкметнай з’явай не толькі ў беларускай кінематаграфічнай прасторы. Завершаны двухсерыйны фільм 

 адразу трапіў пад увагу журы міжнародных конкурсаў — ён атрымаў першую прэмію на Усесаюзным кінафестывалі 1982 г., прадстаўляў савецкае кіно на Міжнародным фестывалі ў чэхаславацкім горадзе Карлавы Вары, дзе быў узнагароджаны прызам «За акцёрскі ансамбль»; пазней аўтары фільма сталі лаўрэатамі Дзяржаўнай прэміі СССР.

Кадр з фільма «Людзі на балоце». Ганна — А. Барзова, Васіль — Ю. Казючыц

Лейтматывам усяго цыкла фільмаў стаў паказ персанажаў-палешукоў — Ганны, Васіля, Хадоські, Міканора — як натуральных, сапраўдных, нават былінных, у чым моцна дапамагала створаная кампазітарам Алегам Янчанкам музычная драматургія. Масавыя сцэны, пейзажы, панарамы вёскі, азёр, балот, сялянскіх хат — усё працуе на ўвасабленне адметнасці беларускага Палесся. Цэнтральнае месца ў фільмах займае трохкутнік Васіль — Ганна — Яўхім, выкананы адпаведна Юрыем Казючыцам, Аленай Барзовай і Барысам Няўзоравым. Менавіта гэтыя тры вобразы найбольш развіваюцца з разгортваннем сюжэта.

На галоўныя ролі абралі маскоўскіх акцёраў, але большасць твараў у эпізодах была добра знаёмая заўсёднікам Купалаўскага тэатра: Генадзь Гарбук, Марыя Захарэвіч, Стэфанія Станюта, Віктар Манаеў, Генадзь Аўсяннікаў, Аляксандр Гарцуеў. Цікава, што Гарбук, якога гледачы памяталі па тэлеспектаклі 1965 г. як Васіля, у фільме граў ролю бацькі Ганны.

У цыкле кінакарцін рэжысёр звяртаў увагу на не надта відавочныя канфлікты літаратурнай трылогіі, прыкладам чаму з’яўляюцца фільмы «Апейка» і «Вадохрышчанскія маразы», дзе рэжысёр падрабязна раскрывае вобразы Апейкі і Башлыкова ў спрэчках пра перабудовы ў вёсцы. Падобныя змены ў кіно перажывае і вобраз вясковага актывіста Міканора Дзятла, які ў першых серыях кінацыкла няўхільна трымаецца ідэй і рашэнняў партыі, а ў наступных яго перакананні перажываюць крызіс: Міканор здольны і спачуваць вясковым кулакам Глушакам, і дараваць набожнасць сваёй маці.

Тым не менш рэжысёр Тураў і яго калегі, сумысля ці не, змякчылі сацыяльныя канфлікты, бо драматызм падзей на Палессі 1920-х так ці іначай разглядаўся праз прызму далёкіх 1980-х, і таму падзеі калектывізацыі, грамадзянскай вайны і ўсталявання савецкай улады ўяўляліся менш разбуральнымі.