27 мая 1982, Уладзімір Караткевіч | Wir.by

27 мая 1982

Уладзімір Караткевіч

Уладзімір Караткевіч

+21. Сонечна і хмарна, і невядома, ці на яшчэ большую спёку, ці на навальніцу. Людзі ходзяць у сукенках без рукавоў. Варона, што звіла гняздо на нашым дваровым пятачку, акуратная, ціхая-ціхая, вылятае з зеляніва так, што крыку ад яе ніякага ніколі не чуваць, і знікае на разбой недзе ў суседнім парку.

Сёння, здаецца, яшчэ крыху лепш. Працаваў. Быў цудоўны чалавек В. А. Ляшковіч і прынёс фоткі з новага мемарыяльнага знака Рак-Міхайлоўскаму, які яны адкрылі. Эх людзі! Каб жа вы ўсе былі, як адзін гэты чалавек!

Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Мінск (або ўсё ж такі Менск?) — горад з дваістай, няўлоўнай сутнасцю, бо яго аблічча пастаянна змяняецца: яго руйнавалі, перабудоўвалі, перадавалі з рук у рукі, ён гаварыў на самых розных мовах. Чалавек з ХІХ стагоддзя, апынуўшыся тут і цяпер, з цяжкасцю пазнаў бы Мінск, а нашы сучаснікі згубіліся б у горадзе канца ХІХ стагоддзя. У гэтым артыкуле паспрабуем перанесціся ў часе ды ўявіць сабе карціну дарэвалюцыйнага губернскага горада Менска з дапамогай самага моцнага каталізатара ўспамінаў — пахаў.
Кацярына Парыжаская
Чытаць артыкул