13 студзеня 1992, Алесь Адамовіч | Wir.by

13 студзеня 1992

Алесь Адамовіч

Алесь Адамовіч

А толькі што (13.1.92 г., у 18.30) пазваніў Гарбачоў. Падбадзёрваў я яго. На стале ў мяне ляжыць пачаты артыкул: пра тое, што наш развал, як ні цяжка, выратаваў сьвет і нас ад немінучай катастрофы, ад зрыву ў нікуды і назаўжды. I гэта зьвязана напрасткі зь дзеяньнямі (і бязьдзеяньнем) чалавека, зь якім я толькі што гаварыў. Я яму параіў усьміхацца. Празь яго спрацаваў інстынкт самазахаваньня чалавецтва. Празь яго. А астатняе, яго недзе правата або неправата — якое гэта будзе мець значэньне?

...Абмяняліся камплімэнтамі з Гарбачовым.

Ён: — Вы занадта спальвалі сябе.

— Ня вам гэта казаць, Міхаіл Сяргеевіч!

Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Мінск (або ўсё ж такі Менск?) — горад з дваістай, няўлоўнай сутнасцю, бо яго аблічча пастаянна змяняецца: яго руйнавалі, перабудоўвалі, перадавалі з рук у рукі, ён гаварыў на самых розных мовах. Чалавек з ХІХ стагоддзя, апынуўшыся тут і цяпер, з цяжкасцю пазнаў бы Мінск, а нашы сучаснікі згубіліся б у горадзе канца ХІХ стагоддзя. У гэтым артыкуле паспрабуем перанесціся ў часе ды ўявіць сабе карціну дарэвалюцыйнага губернскага горада Менска з дапамогай самага моцнага каталізатара ўспамінаў — пахаў.
Кацярына Парыжаская
Чытаць артыкул