10 чэрвеня 1947, Максім Танк | Wir.by

10 чэрвеня 1947

Максім Танк

Максім Танк

Адразу на дзвюх цудоўных курносых малышак павялічылася наша сям’я. Адну вырашылі назваць Ірынкай, другую – Верачкай. Усе гэтыя дні дома – кірмашны, святочны гармідар. Не паспяваю для гасцей наліваць у графіны гарэлку, а Любаша і яе маці – рыхтаваць нейкую закусь. Праўда, усім прыбыло клапот. Ды і Любаша яшчэ чуецца слаба. Памагаю як магу і ўмею. Адной рукой гушкаю, другой – пішу вершы. А малышкі, як змовіўшыся: і днём і ноччу, калі адна спіць, то другая дае канцэрт. Ды і цеснавата зараз нашаму калгасу, які ўжо налічвае дзевяць чалавек, размясціцца ў двух невялічкіх пакоях. Добра, што наша бабуля прывезла з сабой з Вільні каляску. Адна з малышак і спіць у ёй, старэйшыя: хто – на канапах, хто – на падлозе.

Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Чым пах дарэвалюцыйны Мінск?
Мінск (або ўсё ж такі Менск?) — горад з дваістай, няўлоўнай сутнасцю, бо яго аблічча пастаянна змяняецца: яго руйнавалі, перабудоўвалі, перадавалі з рук у рукі, ён гаварыў на самых розных мовах. Чалавек з ХІХ стагоддзя, апынуўшыся тут і цяпер, з цяжкасцю пазнаў бы Мінск, а нашы сучаснікі згубіліся б у горадзе канца ХІХ стагоддзя. У гэтым артыкуле паспрабуем перанесціся ў часе ды ўявіць сабе карціну дарэвалюцыйнага губернскага горада Менска з дапамогай самага моцнага каталізатара ўспамінаў — пахаў.
Кацярына Парыжаская
Чытаць артыкул